Een gat in mijn hart

Een gat in mijn hart…

Soms brengt het leven ons op een punt waar we niet meer om onze gevoelens heen kunnen. Waar ons lichaam alle mogelijke signalen geeft. Onverwerkte emoties, oude pijn of een gevoel van leegte—het is er allemaal, wachtend tot we de moed vinden om ermee te zijn.

Niet zo lang geleden heb ik een ademsessie gevolgd.
Een ademsessie waar ik heel veel gereisd heb, naar mijn kindertijd.
Ik heb mijn ouders gezien, zowel mijn moeder als mijn vader.
Zelfs al zag ik ze, voelde ik liefde en maar vooral eenzaamheid.

De sessie was zo voorbij.
De 3 uur durende sessie voelde aan als een half uur.

De begeleider kwam bij me langs en keek me recht in de ogen.
Ik voelde zoveel verdriet.
Ze kon het zien. Ze zei niks.

Toen vroeg ze: “Vind je het oke om te gaan liggen?”
”Mag ik mijn hand op je hart plaatsen?”
Ja zei ik… en voelde haar zachtheid.
Ik sloot mijn ogen en ze vroeg: “Kan je er contact mee maken?”

Ze fluisterde: “ja… mhhmmmm… ja…”

Ik kon het verdriet zo voelen en begon te huilen…
”Ja…” zei ze met haar zachte fluwelen stem. “Ja…”
Ik kon de pijn voelen, het verdriet, de last… Tranen stroomden…

”Pfffff” zei ik… “Ik heb het gehad.
Ik heb het gehad met het verdriet.”
Het voelde steeds intenser aan intenser aan.
Ik ken het gevoel zo goed…

”Kan je erin ademen” vroeg ze, “maak het maar zo groot als je kan…”

Ik ging erin ademen, ik werd bijna een met de pijn.
Het voelde letterlijk als een krater in mijn hart.
Een groot zwart gat.
Een gat vol verdriet, afwijzing, depressie,…
Tranen tranen tranen…

“ja…” zei ze “ja”…

“Dit is de weg…. Dit is jouw pad…” zei ze liefdevol.
Nog meer tranen vloeiden over mijn wangen…
Ik kon zo goed voelen wat ze zei.
Het resoneerde en ik wist niet wat dat betekende.

”In de donkerte, daar ligt goud.” zei ze.

Plots werd het zo duidelijk hoe ik het altijd gedaan heb:
Ofwel ging ik in de donkerte, het verdriet, de afwijzing…
Ofwel ging ik extern op zoek naar “iets” wat me zou komen redden.
Dit ken ik zo goed…

Nu kon ik liefde voelen voor het hart, voor het gat.
Dit is een deel van mij, dit is mijn hart met mijn gat.
Het is aan mij om er zorg voor te dragen en lief te hebben.
Niemand anders kan dat doen voor mij. Niemand kan dit gat vullen…

Ik kon het zo duidelijk zien.
”Dank je” zei ik fluisterend…
”Dank je” zei ze…

Deze sessie liet me zien dat het gat in mijn hart niet iets is om te negeren of te vullen, maar om te omarmen. Het verdriet, de pijn, de leegte—ze zijn een deel van mij. En juist in die donkerte ligt de mogelijkheid voor groei, voor liefde, voor goud.

Misschien herken jij dit ook, dat gevoel van een leegte of een zoektocht naar iets buiten jezelf. Wat als je die leegte niet hoeft te vullen, maar mag ontmoeten? Wat als je jezelf daarin kunt dragen?

Ik deel dit verhaal omdat het me raakte en omdat ik hoop dat het je inspireert om met zachtheid naar binnen te kijken. Wie weet wat je daar zult ontdekken.

Veel liefs,
Mich x